Donderdag 29 augustus 2019
De eerste afspraken
Donderdag 29 augustus
De eerste afspraken
We hebben met Ibu Rumissing en Ibu Rina bij mij afgesproken omdat er beneden een grote lange tafel met veel stoelen staat. Het is er voldoende licht en het is er koel (koud bijna ’s ochtends!).
We maken de eerste planning m.b.t. de huisbezoeken.
Het weerzien is fijn, blij en meteen vertrouwd en ook een beetje onhandig omdat omhelzen niet gepast is. We hadden mooie gesprekken over de kinderen n.a.v. de ‘Data-bank’ die ik vorig jaar had gemaakt waarin alle kinderen met foto’s per jaar in staan. Ook de lijst van nieuwe kinderen die Lucas na mij gezien heeft kwam aan bod.
Morgen gaan we al aan de slag en zo kan ik Anette meteen meenemen in de manier van werken hier in Toraja. Ben heel erg benieuwd naar wat zij ervan gaat vinden. Zo weinig thuis ik me voel in Makassar, zo veel meer ruimte voel ik hier om te werken. Hier heb ik m’n netwerkje opgebouwd met de Ibu’s, de ouders, de mensen van het management van de RBM, de beide ziekenhuizen Elim en Lakipadada. De vriendschap met Stephanie en de steun die ik van haar ervaar, de
vriendschap met Ibu Rumissing. En natuurlijk de contacten met de kinderen in Rantepao, Makale en Sangalla en in de kampongs. Anders dan in Makassar waar er twee praktijken met fysiotherapie zijn en een revalidatiecentrum, is het hier tot nu toe uitsluitend veldwerk.
Ibu Rumissing wijst mijn aanbod om samen te lunchen af. Ze is heel secuur op wat ze eet en gebruikt ook geen medicijnen van de ziekenhuizen maar kruiden en supplementen. Die zijn erg duur, maar we hebben dankzij de haar via mij steunende donateurs een speciaal potje met geld waardoor het voor haar betaalbaar is nu en de komende tijd.
’s Middags heb ik van alles te regelen: fiets (liever meteen twee) en een motor. Ik heb nog niet zo’n zin om te gaan regelen, ‘aan het werk te gaan’. Nog moe van de reis, de omschakeling naar 6 uur later hier. Ik slaap erg slecht en vooral te kort dus. Daar waar ik bij Poppies ’s avonds bier dronk om te ontspannen heb ik me voorgenomen om dat te laten. Zo lekker vind ik het eigenlijk ook niet en een maandje geen alcohol… waarom ook niet.
De waterinstallatie hapert en om een of andere reden heeft iemand buiten de hoofdkraan van de watertoevoer afgesloten. Ik kijk en denk mee met Sarah hoe we dat op kunnen lossen.
Op de weg terug rijden we langs het eethuis waar de kersvers gelande Anette zojuist heeft gegeten en we sluiten aan om even wat te drinken en alvast kennis te maken. Ik ben inmiddels al ingestort (21.00 uur) en heb geen zin meer in gesprekken. Ik wil slapen…. Eenmaal thuis raak ik in paniek want ik ben mijn tasje met schone was kwijt. Moet nog in dat eethuis liggen. Met flinke tegenzin fiets ik terug maar vind er geen tas…. dan besef ik dat ik die plastic tas in m’n rugzakje had gedaan op weg naar huis… ligt dus gewoon thuis. Pfffff. Ben duidelijk nog niet helemaal geland! Of helemaal niet.